Ik ben daarom vastberaden om de komende dagen met overtuiging ons inhoudelijke verhaal voor Nederland te vertellen. Tegen de stroom in van alle nieuwsfeitjes over peilingen. Tegen de stroom in van het schreeuwen om het schreeuwen.

Laat maar komen. Ik ben wel gewend om tegen de stroom in te gaan.

Toen ik wethouder was in Amsterdam heb ik me niet neergelegd bij de uitbuiting van vrouwen op de Wallen. Volgens sommigen was prostitutie ‘nu eenmaal iets wat altijd bestaan heeft. En het is zo’n fijne toeristische attractie.’ Ik heb me verzet tegen deze naïviteit en gemakzucht.

Dat sommige kinderen op basisscholen in bepaalde wijken van Amsterdam minder kansen kregen dan hun leeftijdsgenoten op scholen elders in de stad vond ik onverteerbaar. Dus heb ik gewerkt aan goed onderwijs voor alle kinderen, zodat ze allemaal de kans kregen mee te doen en het beste uit zichzelf te halen.

Toen ik minister van Sociale Zaken werd, heb ik me er niet bij neergelegd dat steeds meer mensen vastzitten in een flexbaan of een nul-urencontract. Ik accepteer geen schijnconstructies. Tegen de stroom in van economen en politici die zeiden: ‘Het vaste contract is iets van het verleden. In de toekomst werkt iedereen lekker flexibel in losse baantjes.’ Of die zeiden: ‘Er komen alleen vaste banen bij als het makkelijk wordt om mensen te ontslaan.’ Ik heb me tegen die trend en tegen die leugen verzet.

Ik heb als minister mogen zorgen voor vaste dienstverbanden voor schoonmakers bij de overheid. Ik heb de flexwet veranderd, zodat er meer vaste banen bij kunnen komen. Ik maakte een strenge wet tegen schijnconstructies. En ja, er is meer nodig. Dus die strijd moeten we voortzetten. Want ik geloof in een land waar mensen beschermd en gewaardeerd worden. Waar meer mensen de zekerheid van goed werk krijgen. Waar je geholpen wordt als het een keer tegenzit of als je ziek wordt. Waar ZZP’ers verzekerd zijn. Waar een vaste baan rust geeft, de mogelijkheid om een hypotheek te krijgen en een gezin te stichten.

Als vicepremier heb ik me uitgesproken tegen Wilders toen hij ‘minder Marokkanen’ schreeuwde. Omdat Nederland van ons allemaal is. Dan past het niet om weg te kijken of om tactische redenen je mond te houden. Ik heb de pest aan discriminatie, omdat het de samenleving van binnenuit kapot maakt. Wie hard werkt, verdient kansen; en kansen zouden kleurloos moeten zijn.

Tegelijkertijd kijk ik niet weg bij integratieproblemen. Ik wil me er niet bij neerleggen dat sommige ouders hun kinderen laten ontsporen en rottigheid laten uithalen, dat ze de taal niet machtig zijn en niet weten wat hun kind op straat doet. Wie niet kan, moet hulp krijgen. Wie niet wil, moet daarop worden aangesproken.

Toen ik met de participatieverklaring voor nieuwkomers kwam, werd daar wat lacherig op gereageerd.  Maar wat is er mis mee om aan nieuwkomers onze normen en waarden, onze regels, mee te geven? Tegen mensen die uit Engeland komen, zeggen we toch ook dat ze hier aan de andere kant van de weg moeten rijden? Anders krijg je ongelukken.

Mensen die vluchten voor oorlog en geweld zijn welkom. Zij verdienen de kans om onderdeel van onze samenleving te worden. Om de taal te leren, de handen uit de mouwen te steken en de kernwaarden van onze vrije samenleving te omarmen. Want het Nederland waar we allemaal trots op kunnen zijn, is een land waar iedereen elkaar accepteert, wat je afkomst, geloof of ongeloof, sekse, geaardheid of handicap ook is. Alleen dan voelen we ons thuis in onze eigen buurt.

En ja, tegen de stroom in leg ik me ook niet neer bij onfatsoenlijke omgangsvormen op social media en spreek ik me uit als mensen onrecht wordt aangedaan, worden uitgescholden of als ik zelf op internet word uitgemaakt voor landverrader of huicheljood. Dan laat ik van me horen. Omdat de stem van schreeuwers het nooit mag winnen van die van miljoenen welwillende Nederlanders. Ons niet neerleggen bij hoe het is maar strijden voor hoe het kan zijn. Dat is altijd de missie van de PvdA geweest.

Voor de waarden van bestaanszekerheid, goed werk, en samen vooruit. Die waarden zijn mijn kompas en mijn anker.

Toen de PvdA vier jaar geleden in het kabinet kwam, zaten we in de grootste economische crisis sinds de jaren ‘30. We waren bijna op de fles. Per dag werd er 65 miljoen euro meer uitgegeven dan er binnenkwam. Dat was een onhoudbare situatie. We hebben de handen uit de mouwen gestoken en zijn aan de slag gegaan. Onze minister van Financiën, Jeroen Dijsselbloem, heeft de financiën op orde gekregen. De economie groeit weer en er komen weer banen bij. Ik ben daar trots op.

Maar waar ik nog trotser op ben, is dat we – ondanks alle moeilijke maatregelen die we moesten nemen – ons morele kompas in het oog hebben gehouden. Wij hebben ervoor gezorgd dat mensen die het moeilijk hadden, zoveel mogelijk zijn ontzien. Er kwam extra geld voor armoedebestrijding en arme kinderen, een volwaardig minimumloon voor jongeren en de AOW steeg mee met de lonen. Om bij te dragen aan het herstel hebben we meer gevraagd van mensen die het makkelijker konden missen en van de grote bedrijven.

Toch voelen veel mensen de pijn van de crisis van de afgelopen jaren.

Nu is het tijd voor de volgende stap. Daar is nu ook de ruimte voor. Nu de economische crisis voorbij is, is het tijd om samen vooruit te gaan.

Nu kunnen we de scholen van onze kinderen nog beter maken. Nu kunnen we de zorg voor onze ouderen verbeteren. Zorgen dat we de overgang naar een meer duurzame economie maken. Dat is de opgave voor de komende vier jaar.

De PvdA heeft de plannen om de boel bij elkaar te brengen. Met nieuwe eerlijke spelregels. In de economie, zodat een bedrijf als Starbucks netjes belasting betaalt net als het koffietentje om de hoek. In Europa, zodat oneerlijke concurrentie door Poolse en Roemeense werknemers wordt voorkomen. Op de werkvloer, zodat een vast contract weer de norm wordt. En in onze samenleving, zodat we minder schreeuwen en beter naar elkaar luisteren.

Maar ook nu zullen we tegen de stroom in moeten roeien. Want de hitsers en splitsers staan al weer klaar om de andere kant op te gaan. De PVV vergroot de tegenstellingen tussen bevolkingsgroepen. De VVD tussen arm en rijk. Tussen ziek en gezond.

De VVD heeft niets geleerd van het regeren met de PvdA. Juist nu we de mogelijkheid hebben om iedereen te laten profiteren van het economisch herstel; nu we de kans hebben om echt de volgende stap te zetten door te zorgen voor beter onderwijs voor onze kinderen, zorg voor onze ouders en integratie van nieuwkomers; juist nu komt de VVD met een programma dat er alleen maar op gericht is om mensen die het toch al goed hebben erop vooruit te laten gaan ten koste van mensen die het minder goed hebben. Met dat programma gaan we de verkeerde kant op.

Het CDA en D66 lopen zich al warm om in een rechts kabinet plaats te nemen om zo hun gezamenlijke programma van het behoud van het eigen risico in de zorg, de versoepeling van het ontslagrecht en het vergroten van de kloof tussen arm en rijk uit te voeren. Dat mag niet gebeuren. En dat zal ook niet gebeuren.

Er is een alternatief.

Een toekomst waarin we samen vooruit komen.

Nieuwe zekerheid bieden in een veranderende wereld. Ondanks al onze verschillen één land blijven. Ik ben ervan overtuigd dat we na de economische crisis ook deze uitdagingen samen de baas kunnen worden.

Nederland is een prachtig land, dat we met zijn allen nog veel mooier en vooral rechtvaardiger kunnen maken. Ik ben optimistisch.